Okładka książki wydanej w 1736 | |
Autor | |
---|---|
Tematyka | |
Typ utworu |
traktat naukowy |
Wydanie oryginalne | |
Język | |
Data wydania |
1736 |
Wydawca |
Henry Woodfall |
Metoda fluksji (łac. De Methodis Serierum et Fluxionum, ang. Method of Fluxions)[1][2] – traktat matematyczny Isaaca Newtona, który służył jako najwcześniejsze pisemne sformułowanie współczesnego rachunku różniczkowego[3].
Książkę ukończono w 1671 r., a opublikowano w 1736 r. Mianem Fluxion Newton określał pochodną. Metodę opracował w Woolsthorpe Manor w czasie zamknięcia Uniwersytetu w Cambridge podczas wielkiej zarazy w Londynie w latach 1665-1667, ale nie zdecydował się na opublikowanie swoich prac (podobnie jego odkrycia, które wydane zostały w Philosophiae Naturalis Principia Mathematica, zostały opracowane w tym czasie i ukryte przed światem w notatkach Newtona przez wiele lat). Gottfried Leibniz niezależnie opracował swoją formę rachunku różniczkowego około 1673 r., 7 lat po tym, jak Newton opracował podstawy, co wiemy z zachowanych dokumentów, takich jak „the method of fluxions and fluents...” z 1666 r. Leibniz jednak opublikował swoje wyniki w 1684 r., dziewięć lat przed opublikowaniem przez Newtona swoich w innej niż Leibniza notacji w 1693 r.[4]. Obecnie stosowana notacja rachunku różniczkowego to głównie notacja Leibniza, chociaż notacja kropkowa Newtona do oznaczania pochodnych w odniesieniu do czasu jest nadal używana w mechanice i analizie obwodów.
Method of Fluxions Newtona formalnie opublikowano pośmiertnie, ale po opublikowaniu swoich prac przez Leibniza między dwoma matematykami wybuchła zaciekła rywalizacja o to, kto pierwszy opracował rachunek, co skłoniło Newtona do ujawnienia swoich prac na temat pochodnych.